Deze zin was de start van "gezicht van een thuiszitter". Dat donkerblonde jongetje waar over geschreven werd is namelijk Tygo. Tygo is sinds september 2020 een thuiszitter. Tygo is mijn zoon. 

Tygo heeft geen gezicht binnen onze maatschappij omdat hij niet zichtbaar is, net zoals heel veel andere thuiszitters in Nederland. Mijn missie is om thuiszitters een gezicht te geven, daarom schrijf ik over ons leven. Het leven van ouders van een thuiszitter en zorgintensief kind. Thema's als levend verlies,  je relatie en sociale netwerk komen aan bod, maar ook schrijf ik over de rugzak van Tygo en wat daar allemaal in zit. Ik hoop hiermee meer inzicht te geven zodat mensen, maar ook zeker hulpverleners en onderwijs proffessionals meer gaan begrijpen van kinderen met een rugzak. Maar bovenal wil ik andere ouders steun geven en laten zien dat zij niet de enige zijn in deze strijd. Ouders die aan de start staan van hun zoektocht of ouders van een zoon of dochter die dreigt uit te vallen een hart onder de riem te steken.

Via LinkedIn deel ik al langere tijd over ons leven; mijn verhalen daar worden omschreven als eerlijk, rauw, pakkend en positief. En dat is hoe ik het ook wil; gewoon eerlijke verhalen maar wel op een positieve manier. Een tikje zelfspot en humor mag wat mij betreft daarin dan ook niet ontbreken.

Bij "gezicht van een thuiszitter" lees je mijn blogs, deel ik handige links of tips en andere informatie over thuiszitters. De pagina zal ik blijven vullen en er zijn nog ideeën genoeg, maar alles op zijn tijd. De zorg voor Tygo staat namelijk altijd voorop... 

Maar laat ik mij eerst eens even voorstellen zodat jullie weten wie deze mama is.