Gisteren las ik een post over de “dag van de zorgouder” op LinkedIn. Ik kende de dag niet en dat is toch best raar omdat ik zelf zorgouder ben.

Is het nog niet veel gekker dat ik helemaal geen lief kaartje, bloemetje, cadeautje of taart kreeg? Want iemand wordt toch altijd in het zonnetje gezet op “de dag van…..”? Waar waren mijn presentjes of attentie dan? Had de hulpverlening die naar mij moeten sturen? Of ligt er een rol bij de gemeente om daar aandacht aan te besteden? Of had mijn familie dat moeten doen? Ik denk dat ik het zelf had moeten doen, aangezien ik overal al voor moet zorgen.

En volgens mij leg ik nu de vinger direct op de zere plek. Als zorgouder ben je onzichtbaar. Onzichtbaar voor al die partijen om je heen als je kind jou een zorgouder maakt. Ongevraagd hè. Hij kon er niets aan doen dat hij mij die rol gaf. Natuurlijk doe ik het met liefde, maar ik heb er niet voor gekozen. Mijn ambities waren anders dan zorgouder worden...

De rol van zorgouder, een rol die 24/7 ingevuld wordt. Ik bouw geen vakantiedagen op. Heb geen pauze volgens een cao. Er is geen vangnet voor mij als mijn PGB uren gekort of stop gezet worden. Überhaupt is er geen vangnet zoals een uitkering met zekerheid. En ik werk voor een lachtertje als ik het vergelijk met de hulpverleners waar ik eigenlijk het werk voor doe.

En dan te bedenken dat ik naast 24/7 ook nog de was moet doen, boodschappen in huis moet halen, zorgen voor een warme maaltijd, de stofzuiger door het huis moet halen en ook nog vrolijk moet blijven omdat dat beter is voor de gemoedstand van Tygo en manlief.

Oh ja, vergeet ik bijna ook nog dat ik de administratie moet doen, want ja dat PGB krijg je niet met 1 mailtje of belletje. De afspraken en alle overleggen waarin ik weer moet vertellen wat we allemaal hebben gedaan, vechten voor de juiste zorg, mijn patronen moet verantwoorden of de discussie weer aan moet gaan omdat iemand zonder overleg wat veranderd en dan moet ik ook nog opletten wat je wel en niet zegt. Want hé voor je het weet heb je een veilig thuis melding achter je aan.

En ach, dan hebben we het nog niet eens over het feit gehad dat je je zorgen maakt over de toekomst. Je eigen stuk verlies en rouw. Het vechten dat je relatie stand blijft houden en al die andere dingen die niet meer in deze post passen.

Het wordt tijd dat zorgouders eens gezien gaan worden door de hulpverlening. Echt gezien worden... Gewaardeerd worden om wat ze doen. Wat ze opgeven. Waar ze voor knokken. Een loodzware taak! Want eigenlijk voeren zorgouders hun werk uit…

Ben benieuwd of ik volgend jaar wel een bloemetje krijg of hou ik mijzelf nu voor de gek.