Wind vorig jaar werd ik benaderd door een documentaire maakster. Zij wilde graag een documentaire maken over de rugzak van Tygo. Dat vonden wij natuurlijk een super tof idee en eigenlijk ook wel een hele eer. Na meerdere gesprekken en een kennismaking is er hier laatst een proefdraaidag geweest. Een draaidag om dingen vast te leggen voor de tweede deadline maar ook om te kijken wat wel en niet mogelijk was.

En toen kreeg ik van de week dus het telefoontje dat het hele feest niet door ging. Ze zag het niet, ze kon er geen verhaal van maken. Ze mistte de emotie op Tygo zijn gezicht.

We wisten dat dit kon gebeuren en ik had daar rekening mee gehouden. Ik merkte echter dat het toch harder binnen kwam dan ik had gedacht. Niet omdat het niet doorgaat, maar haar laatste opmerking bleef maar rondcirkelen in mijn hoofd…

“Ik mistte de emotie op Tygo zijn gezicht”

De afwijzing gaat over Tygo. Over iets wat hij niet is, over iets wat hij niet kan zijn, over iets wat hij nooit zal worden. Want dat is tenslotte zijn rugzak. De rugzak die ze in beeld wilde brengen…

Die afwijzing kwam binnen. Weer werd mijn kind afgewezen op iets wat hij niet kan. Iets wat hij nooit zal worden. Levend verlies… Levend verlies om iets wat hij nooit zal zijn. Een normaal kind die emoties zal laten zien zoals we gewend zijn.

En nee, ik neem het haar niet kwalijk. Dit is onwetendheid. Maar toch doet het pijn. En daarom blijf ik dit delen in de hoop dat die onwetendheid er ooit niet meer is.

ps. wil je een documentaire maken over Tygo zijn rugzak, maar dan zijn echte rugzak zonder emotie op zijn gezicht... Je bent welkom 😉