Wij staan onder curatele! Dat is wat manlief een tijd geleden tegen mij zij. Hij had helaas gelijk...

Het voelde zo, of we onder curatele stonden. Want hebben we zelf nog wel iets te zeggen of wordt alles voor ons beslist? Ze zeggen dat jij de regie hebt, maar is dat wel echt zo?

Hulpverleners en onderwijs professionals, allemaal zeggen ze dat we het samen doen. Dat wij als ouders de regie hebben en uiteindelijk mogen en kunnen beslissen wat we doen qua behandeling, zorg of medicatie.

Zeggen is één, doen is een tweede.

Ik ken mijn kind 'te' goed en dat vinden veel hulpverleners lastig en vervelend. Zij hebben er tenslotte voor gestudeerd en ik niet... Zij horen mij te vertellen hoe mijn kind in elkaar zit en niet andersom.

Één hulpverlener spande de kroon. Ik vroeg om een sociaal en emotioneel onderzoek. Pff zei ze: dat is toch nergens voor nodig. Wat heeft het nou voor zin om te weten of Tygo misschien wel 36 maanden is. Mijn hoofd telde en dacht alleen maar: huh? Wat zeg je? Ik durfde niets meer te zeggen, mijn mond werd gesnoerd.

Ze stelde creatieve therapie voor, wij gingen er in mee. Lang verhaal kort; na 4x Tygo weggebracht te hebben met een fikse woedeaanval, besloten wij te stoppen. Ik stuurde een mail met het voorstel om te kijken naar alternatieven, misschien iets 1 op 1? Wij stelde een gesprek voor maar in plaats van het gesprek aan te gaan kregen wij de notitie in ons dossier: zorg weigering...

We zochten een andere partij die terugkeer naar school ging opstarten. In een overleg met alle betrokkenen zoals school, gemeente, samenwerkingsverband en andere hulpverleners werd afgesproken dat die partij afstand zou nemen en alleen op de achtergrond zou meedraaien als consultant. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat dat inhield, maar goed...

Maanden hoorde we niets, totdat er een bericht kwam. We gaan een veilig thuis melding doen. De grond zakte weg onder ons voeten. Iedereen was verbaasd, de gemeente heeft ze gebeld om ze op andere gedachten te brengen, maar niets hielp.

Een gesprek volgde, vlekken over mijn hele lichaam, zweet tot in mijn bilnaad. Man, wat was dat slopend en spannend...

Al hun twijfels en klachten kon ik weerleggen. Ik voelde mij een tijger want ze moesten wel erkennen dat zij steken hadden laten vallen en niet andersom. Want waar waren zij de afgelopen maanden dan?

Veilig thuis wilde de melding niet aannemen...

Ouders hebben heel vaak geen regie... Hulpverleners hebben altijd de macht om te bepalen, zint het ze niet dan bellen ze veilig thuis. En ouders, wie kunnen die bellen als hulpverleners hun werk niet doen?

Heb jij als ouder echt de regie over zorg of het pad voor jouw kind? Zijn jullie een team met jullie hulpverleners?
Of hebben jullie ook weleens te maken gehad met dreigementen?