“Nou meiden, als je niet naar school gaat, kun je gewoon lekker thuis de hele dag knutselen”.

Een vrouw met 2 kinderen, die gisteren bij onze kraam stond sprak deze woorden uit tegen de kinderen die bij haar stonden. Zei ze dit echt? Hoorde ik dit nou echt goed?

Het enige wat ik nog kon uitbrengen was: “nou mijn zoon zou anders liever gewoon naar school gaan hoor”. Volgens mij hoorde ze het niet eens meer…

De zin bleef de hele dag in mijn hoofd hangen. Zijn er echt mensen die het zo zien? Die er zo over denken? Gewoon een beetje geluksengeltjes thuis maken en niet naar school gaan? Lekker makkelijk… Alsof je tegen je collega zegt: krijg maar lekker een hart infarct, dan hoef je niet meer te werken...

Ik hoop van harte dat deze mevrouw ook andere levenslessen aan de kinderen mee gaat geven. Levenslessen waarin respect en acceptatie onderdeel zijn. Dat ze de kinderen leert, dat alle mensen waardevol zijn en dat we lief mogen zijn voor elkaar. Want met de zin die zij uitsprak zei zij zoveel meer dan alleen die woorden. Minachtig, respect en acceptatie… Ik miste het allemaal in die ene zin.

De kortzichtigheid van sommige mensen is de reden waarom ik over ons leven schrijf. Het is de reden van mijn missie om thuiszitters een gezicht te geven. Het geeft mij de energie om door te blijven vechten om thuiszitters een onderdeel van de maatschappij te laten zijn. En niet als kneusjes en opgegeven, maar als waardevolle personen die iets kunnen toevoegen.

Iedereen verdient een plekje in onze maatschappij, in onze wereld. Wie je ook bent en wie je ook wilt zijn. Je mag er zijn, altijd!