Autisme, we kunnen er ook om lachen...

Mijn moeder was een paar weken geleden bij Tygo zijn schoenen aan het aantrekken. Ze trok de veters goed aan en vroeg of zijn veters te strak zaten? Het antwoord was resoluut "nee".

Hij stond op, liep naar mij toe en zei: "Mama, kun je mijn veters strakker doen, ze zitten te los."

Dit is zo'n typisch voorbeeld van communicatie en autisme. Je stelt de vraag, die beantwoord je. Door Tygo zijn autisme kan hij dan niet bedenken om als antwoord te geven: "Nee oma, ze zitten te los". Hij beantwoord concreet de vraag en that's it.

Communicatie is erg belangrijk binnen ons gezin. Ik ben mij er continu van bewust dat ik de vragen concreet en helder moet stellen om het antwoord te krijgen wat ik wil. Niet alleen met vragen stellen, maar ook met het geven van instructies. Die moeten ook duidelijk zijn en niet op 2 verschillende manieren geinterpreteerd kunnen worden. En stel vooral niet 2 vragen tegelijk of geef 2 instructies want dan is er error...

Mijn moeder en ik moesten er in ieder geval even hard om lachen... Dus jongens, autisme kan best leuk zijn.

Disclaimer... Nee, ik maak er geen grapje van, ik maak autisme niet belachelijk en nee ik ben mij er super van bewust dat autisme soms ook gewoon ruk is. Maar om de zorg van Tygo vol te houden moeten we soms ook even lachen om de situaties die we meemaken met hem...